Danas, kada Holivudom vlada najveća zamka liberalne demokratije (vidi pod "politically correct") filmovi iz šezdesetih, sedamdesetih, pa i osamdesetih izgledaju kao umetnička dela koja će u nekoj bliskijoj budućnosti biti proglašena za jeres, i koja će se ritualno spaljivati kao opomena čovečanstvu. Možda će se isto desiti i sa knjigama, kao što je to naslutio Rej Bredberi u romanu "Farenhajt 451". Ko će ga znati? Moćnicima može svašta pasti na pamet.
Elem, u američkoj kinematografiji se šezdesetih rodio jedan filmski sub-žanr, na čijim ideološkim potkama je stasao većinski deo pop kulture, a koji i dan danas ima, širom planete, jako puno sledbenika i vernika. Taj pravac se zove ROAD MOVIES, ili filmovi ceste, odnosno druma. Odlikuje ih tzv. mozaična dramaturgija; sastoje se od niza prizora koje, uz glavne likove, povezuje jedino osnovna radnja - putovanje diljem Amerike, ponekad i lutanje bez određenog cilja, automobilom, motociklom ili autostopom; to je prilika za upoznavanje ljudi različitih tipova, često deklasiranih marginalaca koji se gnušaju establišmenta i sistema, i koji izlaze iz cele sistemske priče kako bi prkosili društvenom poretku i redovnom toku stvari. Ujedno kroz "on the road" priču autori su želeli da prikažu kritiku "američkog načina života" i time objavili rat American Dream ideologiji. Socijalno i politički ti filmovi su bili odraz društvene krize iz razdoblja rata u Vijetnamu i studentskih nemira iz 1968. U užem filmskom smislu predstavljali su izraz suprotstavljanja standardnoj dramaturgiji holivudskog filma. Preteče takvog struktuiranja narativnog dela su romani američkih pisaca iz pedesetih godina, poput "Na putu" i "Darma lutalice" Džeka Keruaka, "Lovac u žitu" Dž.D. Selindžera, kao i filmovi nezavisne njujorške produkcije poput "Senke" od Džona Kasavetesa. Naglo rasprostiranje ovog subžanra inicirao je film Denisa Hopera i Pitera Fonde "Easy Rider" (1969) koji je snimljen sa veoma niskim budžetom, a koji danas ima kultni status kako među filmofilima, tako i među ljubiteljima rokenrola. Soundtrack ovog filma je zapravo univerzalni soundtrack šezdesetih iz hipi perioda (Steppenwolf, The Byrds, Jimi Hendrix, Electric Prunes...)
Drugi film koji na reprezentativan način imponuje road movies pod-žanru, je priča o još jednom desperadosu, koji u ovom kultnom, on the road filmu, predstavlja poslednjeg beskompromisnog šezdesetosmaša. Kovalski je lik kojeg juri sva policija Amerike, dok mu podršku pruža slepi radijski DJ Super Soul (uz to i crnac) i gomila mladih ljudi. Sve je krenulo tek onako, zbog običnog prekršaja, a završilo se kao još jedna "uzaludna pobeda individualizma".
Kovalski je inspirisao i grupu Primal Scream koja mu je posvetila pesmu, a veliki respect i omaž ovom filmu dao je i Tarantino u poslednjem filmu sa Kurt Raselom i onim do yaya ribama (DEATH PROOF).
Nakon golemog uspeha ova dva filma, slične filmove počinju proizvoditi i velike kompanije, koje u osnovnu radnju unose komponentu postojećeg holivudskog ukusa; Pet lakih komada - Boba Rafelsona, Texas Expres - Stivena Spilberga, Alisa više na stanuje ovde - Martina Skorsezea, Dvosmerni asfalt - Monte Helmana, Čovek i mačak otkrivaju Ameriku - Pola Mazurskog. Devedesetih je omaž filmovima ceste dao Ridli Skot filmom "Telma i Luiz", dok jsu poslednja ostvarenja na ovu temu zapravo Tarantinov "Death Proof" i Šon Penov "Into The Wild". Dakle, vreme je za veliko vaskrsenje ovog sub-žanra, jer je društvena klima takva da su svetu ponovo potrebni novi desperadosi. Nije džaba veliki Townes Van Zandt onomad ispevao najlepše stihove na zadatu temu:
Living on the road my friend
Was gonna keep you free and clean
Now you wear your skin like iron
Your breath's as hard as kerosene
You weren't your mama's only boy
But her favorite one it seems
She began to cry when you said goodbye
And sank into your dreams.
Нема коментара:
Постави коментар